“Ik heb enkele onderdelen van de Cybathlon nagebouwd en daarnaast train ik in de sportschool omdat niet alleen de fysiek goed moet zijn, maar je ook helder in je hoofd moet zijn.”

Bert is 53 jaar. Zijn haar heeft hij aan de zijkanten kort geknipt, zoals dat tegenwoordig in de mode is. De mens eindigt bij de elleboog, hier begint de techniek: eerst een groen gelakte onderarm, daarna een doorschijnende handschoen die de mechanische hand omsluit. Met deze hand grijpt hij soeverein naar de bal en legt vervolgens het puzzelstuk terzijde. Met de greep van de lade heeft hij ook geen problemen. Bij de sleutel wordt het al gecompliceerder: Bert klemt hem omstandig tussen duim en wijsvinger van zijn mechanische hand: 

“Je moet rustig blijven, dat is heel belangrijk. Als je iets wilt doen, dan geeft dat spanning. En als je gespannen bent, dan zal de opdracht vaak mislukken.”

Het wordt erg moeilijker als hij de sleutel moet beetpakken. Pas na enkele pogingen heeft hij de sleutel te pakken. Voor mensen met 2 handen zou dit geen enkele opgave zijn. Voor Bert is het een uitdaging. Daarnaast zal hij bij de Cybathlon ook nog de was ophangen en de ontbijttafel dekken. Zijn doel is duidelijk:

“Ik ga alleen naar de Cybathlon om te winnen.”

Namens de firma Touch Bionics neemt Bert deel aan de Cybathlon. De mechanische hand heeft een transparante handschoen waardoor je de metalen structuur van de prothese goed ziet. Bert bevalt dat, hij verstopt de hand niet, hij draagt zelfs een armband om zijn prothese. De prothese functioneert ‘myo-elektrisch’. In de koker zijn speciale elektrodes aangebracht. Zij meten de elektrische spanning die door de spieren in de onderarm wordt opgewekt. Op deze manier kan Bert de vingers onafhankelijk van elkaar besturen. Hij beeldt zich daarbij in dat hij zijn pols beweegt:

“ Als ik de pols naar beneden beweeg, dan sluit de hand zich. En als ik de pols naar boven beweeg dan opent de hand zich. Open, dicht, weer open, dicht. Ik kan dat signaal ook tweemaal kort na elkaar geven of driemaal. En co-contractie, dan krijgen de spieren voor openen en sluiten tegelijkertijd een signaal”. 

Voor elk van deze spiercommando’s kan Bert met de hulp van een smartphone-app grepen voor de hand programmeren: een driepuntsgreep, een wijsvinger, een greep om een sleutel vast te pakken. Hij kan zelfs zijn middelvinger opsteken. Via zijn spieren stuurt hij ook de druk die hij moet uitoefenen aan: 

“Ik kan een glas gemakkelijk optillen, dat is heel simpel. Maar daarnaast kan ik het ook heel voorzichtig doen . Ik kan een ei pakken zonder hem kapot te drukken”. 

Op deze manier kan hij zich aankleden, eten koken en andere alledaagse handelingen verrichten. Het ziet er allemaal gemakkelijk uit, het vergt echter heel veel oefening.

De ontwerpfilosofie achter de hand is als volgt: zo eenvoudig mogelijk. Geen gecompliceerde commando’s waarbij je de spieren afwisselend kort of langdurig moet aanspannen. En ook geen feedback aan de gebruiker waarmee hij kan ‘voelen’. Dat weet ook Bert maar hij vindt dat niet goed:

“Als je een hand mist, dan merk je pas wat je met een hand allemaal doet. Je raakt dingen aan en voelt voorwerpen zonder er naar te kijken. En met mijn prothese is dat niet mogelijk. Ik voel niets als ik iets vastpak”. 

Met dank aan  Piotr Heller

14 augustus 2011 heb ik meegewerkt als figurant in een nieuwe Nederlandse bioscoopfilm , dit keer een komische zombie film.

Via het forum KmK kwam de vraag binnen of er mensen met een amputatie wilden figureren in de film.

Opnames zijn voor mij niet onbekend aangezien ik al aan div. heb meegewerkt maar dit beloofde toch iets totaal nieuws te worden.

Zondagmorgen in alle vroegte in de auto op naar de filmset in Amsterdam-Noord

In een garage op een bedrijven terrein vonden daar de opnames plaats voor die dag.

Als eerste werd ik verwacht bij de schmink en voorzien van hoofdwonden en mijn arm/stomp werd bewerkt.

De make-upartiest maakte er goed werk van; het geheel leek gruwelijk echt en het was bijna niet te geloven dat het nep was. Enige mensen op de set durfden dan ook bijna niet te kijken omdat het zo echt leek.

Ook de andere aanwezige figuranten werden waar nodig geschminkt: de een nog afzichtelijker dan de ander.

Inmiddels begonnen de opnames met de acteurs. Zij hadden al druk geoefend en het script doorgenomen voordat de echte opnames begonnen. 

Samen met alle aanwezige figuranten zaten we te wachten totdat we konden doen waar we voor ingehuurd waren. Voordat we naar de set mochten gingen we naar de “spray”, hier werden we voorzien van het nodige nepbloed en groen zombieslijm.

Nu zagen we er pas echt uit alsof we net waren aangevallen door een stel losgebroken olifanten.

We mochten als eerste figureren voor de ramen van de garage. Binnenin de garage vonden de opnames plaats en lijkt het straks in de film net of de zombies buiten staan te wachten op al het lekkers dat zich binnen bevindt.

Dit mochten we (bijna tot vervelens toe) div. malen herhalen, je moet toch ergens onderaan de ladder beginnen toch !!!

Eigenlijk als je er goed bij nadenkt is het gekkenwerk ,maar je wist van tevoren waar je aan begon.

Vooraf werd duidelijk uitgelegd wat er van je verwacht werd.

Tijdens de middag pauze werd er een heerlijke lunch geserveerd en werden de bevindingen van de ochtend doorgenomen. Na de middag kwamen andere opnames aan bod.

Ook hier werd onze aanwezigheid weer op prijs gesteld.

Dit leidde bij sommige opnames tot hilarische taferelen doordat toevallige voorbijganger s nogal erg verbaasd reageerden. Je kon zien dat ze zich afvroegen of ze zich in een programma als candid-camera of bananasplit bevonden. 

Tijdens de afsluitende opnames mochten we de acteurs achtervolgen en gingen de opnames vrijwel probleemloos.

Echt meer over de film mag ik niet vertellen voor de première, allemaal kijken zou ik zeggen.

Iets wat ik zeker ga doen, ben dan ook erg benieuwd hoe de film er uiteindelijk uit komt te zien.

Natuurlijk hoop ik stilletjes ook dat ik duidelijk en herkenbaar in beeld ben.

Het was een leuke maar enerveerde dag . Ik heb genoten en enthousiaste mensen ontmoet en een goed beeld gekregen hoe het er daadwerkelijk aan toe gaat op een echte filmset.

 

Mocht ik nog eens een keer gevraagd worden dan zou ik het zo weer doen.

Graag wil ik een ieder die betrokken was bij de productie, opnames en voorbereiding hartelijk danken voor een ervaring die ik niet snel zal vergeten.